Veruje se da su prve klizaljke nastale u Švedskoj u 9. veku i da su bile napravljene od životinjskih kostiju, sredinom 14. veka prve klizaljke od drveta sa naoštrenim sečivom, a 17. veku nastaju i prve klizaljke kompletno napravljene od čelika. Klizanje je dugo bilo rezervisano samo za imućniji stalež, i tek u 19. veku je preraslo u rekreativni sport.
Pionirima klizanja se smatraju holanđani koji su koristili zaleđene kanale da se prevezu od jednog do drugog sela još u 13. veku. Vrlo brzo se odatle klizanje preko Lamanša prenelo u Englesku gde su ubrzo organizovani prvi klubovi i klizališta.
Umetničko klizanje
Dva amerikanca su odgovorna za brz razvoj umetničkog klizanja u svetu. 1850. godine, Edvard Bušnel iz Filadelfije je napravio
revoluciju u klizanju kada je napravio prve klizaljke sa čeličnim sečivom čime je omogućen veliki broj kompleksnih manevara i okreta, a Džekson Hejns, profesor baleta iz Beča je 1860. godine dodao elemente baleta i plesa kako bi klizačima povećao gracioznost.
Umetničko klizanje je najstariji sport na programu zimskih olimpijskih igara. Bio ja na programu 1908. u Londonu i 1920. u Antverpenu. Muškarci, žene i parovi su se takmičili u tri discipline do 1972. godine, a od 1976. je uveden i ples na ledu kao četvtra disciplina, i odmah postigla veliki uspeh.
Brzo klizanje
Brzo klizanje je kao sport nastalo iz potrebe ljudi da se što pre prevezu preko zamrznutih jezera i reka sa jednog mesta na drugo.
Pva takmičenja u brzom klizanju su održana u Holandiji 1676. godine dok su prva zvanična međunarodna takmičenja održana tek 1863. godine u Oslu u Norveškoj. 1889. godine je u Holandiji održano prvo svetsko provenstvo, na kom su učestvovali holandski, ruski, američki i engleski timovi.
Brzo klizanje se na Igrama prvi put pojavljuje 1924. godine u Šamoniju i samo je muškarcima bilo dozvoljeno da se takmiče. Tek 1932. godine u Lejk Plesidu je dozvoljeno ženama da nastupaju u ovoj disciplini koja je još uvek bila samo demonstraciona. Tek 1960. godine u Skvo Veliju su ženske trke uvrštene u redovan program Igara.
Brzo klizanje – kratke staze
U brzom klizanju na kratke staze, sportisti se ne takmiče sa vremenom, nego jedni protiv drugih, čime su u klizanje uključeni elementi strategije, hrabrosti i veštine neophodne za ovakve trke. Brzo klizanje je nastalo u Evropi krajem 19. veka i vrlo brzo se proširilo u SAD i Kanadu gde postaje veoma popularan zbog čega ove dve zemlje počinju sa međusobnim takmičenjima koja su oganizovana svake godine.
Sport je postigao veliku popularnost najviše zahvaljujući američkim pravilima takmičenja. Imajući to u vidu, organizatori Igara u Lejk Plesidu 1932. godine su, uz saglasnost Međunarodne kllizačke federacije (ISU), odlučili da primene ova pravila na Igrama.
Nakon što je bio demonstrcioni sport 1988. godine u Kalgariju i Albervilu 1992. godine brzo klizanje postaje redovno na programu zimskih olimpijskih igara sa dve individualne trke i jednom štafetnom. Do Igara u Torinu 2006.godine program je dostigao 8 individualnih trka.
Međunarodna klizača unija (ISU) je osnovana 1892. godine i najstarija je međunarodna organizacija jednog zimskog sporta.
Tokom druge polovine 19. veka je organizovano više neformalnih međunarodnih takmičenja u brzom i umetničkom klizanju u različitim delovima sveta. Prvo moderno takmičenje u brzom klizanju je održano u Norveškoj 1863. godine dok je prvo međunarodno takmičenje u umetničkom klizanje održano 1882. godine u Beču (Austrija).
U julu 1892. godine, holandska asocijacija je preuzela inicijativu i pozvala predstavnike svih zemalja koji su zainteresovani za razvoj klizačkog sporta na sastanak koji je rezultirao osnivanjem Međunarodne klizačke unije (International Skating Union). Sastanku su prisustvovali predstavnici 15 (evropskih) zemalja koji su počeli da uspostavljaju čvrsta pravila, postavljajući temelje za međunarodna takmičenja u svim disciplinama. Učlanjivanjem Kanade 1894. godine, ISU je prvi put izašla iz evropskih okvira.
